Materialen biodegradagarritasun- eta konpostagarritasun-saiakuntzak

Fabrikatzaileek konpostagarritasun-bermerik gabe “biodegradagarri” deritzen plastikoak merkaturatzea saihesteko araudi aplikagarri egokirik gabe, merkatuan ezin da halakorik sustatu. Hauek dira materialen konpostagarritasuna egiaztatzeko arau nagusiak: EN 14995; EN 13432; ASTM D6400 eta ISO 17088. Arau horiek oinarri hartuta egiten ditugu gure saiakuntzak, haiek zehazten baitituzte materialen konpostagarritasuna eta tratagarritasuna zehazteko eskakizunak:

• Produktua osatzen duten materialen osaera, arreta berezia jarrita substantzia arriskutsurik ez izateari, hala nola metal astunak.
• Biodegradagarritasuna (ISO 14855, besteak beste). Materialak hasierako pisuaren gutxieneko portzentaje bat biodegradatu beharko du epe jakin batean.
• Tratamendu biologikoan desintegratzea (ISO 16929, nagusiki). Epe jakin baten ostean, ez du geratu behar 2 mm x 2 mm baino handiagoko material-zati bakar batek ere.
• Tratamendu biologikoko prozesuaren gaineko efektua.
• Lortutako konposatuaren kalitatearen gaineko efektua, zeina landareen ekotoxikotasunaren saiakuntzak oinarri hartuta ebalua baitaiteke (OECD 208).